Sundowner

Noc była jeszcze młoda, słońce skryło się za horyzontem dopiero niedawno, aczkolwiek wampiry już pojawiły się na ulicach, czyhając na ludzkie życie i okazję do pożywienia się oraz zabawy. Sama Gianna nie odpoczywała już od kilku godzin, była niespokojna. Myślała nad strategią zwalczenia wilkołaków, aczkolwiek nic sensownego nie przyszło jej do myśli. Musiała umocnić swą pozycję, jej władza była niepewna. Niepotrzebnie przez ostatnie lata osiadała na laurach, teraz traciła w oczach innych wampirów. Musiała to zmienić, wiedziała, że jej się uda. Widziała już wszystko, była silna, wierzyła, iż nikt nie jest w stanie jej pokonać. Gdy nadszedł zmierzch, z ulgą opuściła piwnice, w których spędzała całe dnie i mogła opuścić posiadłość, która zaczynała ją męczyć. Rosło jej pragnienie, nie tylko krwi, lecz i rozrywki. Zbyt długo poświęcała się jedynie sprawom wojny, musiała w końcu odetchnąć, czyż nie? Wybrała więc to, co Reno oferowało aż w nadmiarze. Hazard. Wybrała Sundowner, zbyt często bywała już w Eldorado Casino.
Do lokalu wkroczyła z uśmiechem błąkających się na jej karminowych wargach oraz wysoko uniesioną brodą. Towarzyszyło jej dwóch mężczyzn, stosunkowo młodych wampirów. Jako królowa Nevady rzadko wybierała się gdzieś samotnie, jednakże towarzystwo mężczyzn nigdy w niczym jej nie przeszkadzało. Usiadła przy stole, gdzie grano w black jacka, po czym posłała promienny uśmiech siedzącym przy nim gościom. Gianna była kobietą średniego wzrostu o szczupłej, acz zaokrąglonej sylwetce w odpowiednich miejscach. Może i biodra miała nieco za szerokie, jednakże był to efekt wydania na świat wielu dziatek, za ludzkiego życia. Twarz o typowo południowych rysach znaczyły zmarszczki, które Gianna uparcie starała się kryć pod makijażem. Włosy natomiast miały barwę czerni, odkąd tylko zaczęto używać malowideł do włosów, skrywała siwe pasma. Zamierzała nawiązać kontakt z którymś graczy, uśmiechając się, próbowała wzbudzić wśród nich zaufanie. Branie siłą dawno zaczęło ją nużyć.

Olena nie mogła uwierzyć, że w końcu opuściło ją szczęście.
Przez tak długi okres czasu udawało jej się w miarę swobodnie podróżować, do czasu gdy jej własna niezdarność do doprowadziła jej do Reno. Chciała zwiedzić inne miasto o podobnej nazwie ale jej nawyk do myślenia o niebieskich migdałach sprawił, że wylądowała w mieścinie pełnej grzechu i wampirów. Z powodu braku wizy zmuszona została podjąć się jakiejkolwiek pracy, która byłaby w stanie ją wyżywić i zapewnić schronienie. W ten oto sposób znalazła się w kasynie, odgrywając rolę krupierki w lokalu przesyconym wampirzym zapachem. Stała teraz przy stoliku gdzie grano black jaka ubrana nie lepiej niż przydrożna córa Koryntu. Miała na sobie krótką, białą sukienkę w czarne pionowe paski, której długość ledwo sięgała dalej niż poza pośladki. Ciemne brązowe włosy spięła w ciasnego koka. Zrobiła sobie delikatny makijaż i założyła małe srebrne kolczyki w kształcie serduszek. Starała się wyglądać na tyle elegancko na ile tylko mogła mimo iż była prawie naga. Stała prosto bojąc się, że każdy jej ruch spowoduje, że sukienka odsłoni jej majtki i wyczekiwała tylko na moment przerwy. Z trudem pochyliła się i przełożyła karty w momencie gdy do stolika podeszła piękna kobieta w średnim wieku, witająca promiennym uśmiechem graczy oraz przystojny mężczyzna, który również dosiadł się do towarzystwa.
- Możemy zaczynać.
Ogłosiła.

Ach, sława! Gianna nie widziała w tym niczego pożytecznego. Jedynie ludzie i dziennikarze łazili za Tobą wszędzie, robili zdjęcia, śledzili każdy Twój krok. Dla kogoś takiego jak Królowa Nevady byłoby to nie do pomyślenia, w szczególności wiele lat temu, kiedy jej czyny były godne pożałowania, niemoralne, nieraz potworne. Ludzie, którzy uwielbiali sławę byli dlań żałośni, podobnie jak wampiry, choć te nie cieszyły się dobrą popularnością, mimo usilnych starań pewnej partii wampirów, która starała się uzyskać dla nich prawa, które będą równać się ludzkim. Na razie z marnym skutkiem.
Wpierw nie spoglądała na krupierkę. Jej wzrok przyciągnął mężczyzna, którego kojarzyła z mediów. Och, tak! Znała go mimo wszystko. Opracowywał nowoczesną broń, która pozwoli szybko unicestwić wampira. Żałosne, jednakże Gianna posłała mu uśmiech. Już wiedziała, czyją krwią zechce się dzisiaj delektować, o tak. Dostrzegła jego spojrzenie, jeśli można się tak wyrazić, podchwyciła je, również patrząc mu prosto w oczy.
-Tak, zaczynajmy - odparła Gianna. Głos miała niski, gardłowy.
Odwróciła głowę, chwyciła swoje żetony i uniosła wzrok. Dostrzegła krupierkę, niby niczym się nie wyróżniającą, jednakże kiedy wzięła głęboki oddech... Ostry zapach zaczął drażnić jej nozdrza niemiłosiernie, twarz przez chwilę wykrzywiło obrzydzenie. Ona nie pachniała tak słodko jak pozostali goście. Kojarzyła ten zapach. Z całą pewnością krupierka nie zaliczała się do rasy ludzkiej, Gianna z ledwością powstrzymała wysuwające się kły. Oto stała przed nią przedstawicielka rasy, którą chciała zmieść z powierzchni Reno.

Stała, wodząc pustym wzrokiem po wszystkich graczach. Wszyscy wydawali jej się tacy sami, nie wyróżniali się niczym poza kobietą o oliwkowej cerze lecz nie rozumiała jeszcze dlaczego. Olena dostrzegła grymas na twarzy pięknej nieznajomej ale nie mogła zrozumieć co wywołało to obrzydzenie. Dopiero po krótkiej chwili zrozumienie spadła na nią niczym grom z jasnego nieba. Zapach wampirów w kasynie mieszał jej zmysły, więc dopiero teraz mogła wyczuć, że tamta kobieta również należy do rasy krwiopijców. Jej oczy momentalnie zabłyszczały, zaczęło się w nich tlić życie. Zaskoczenie przerodziło się w niepokój; Olena nie przepadała za wampirami ponieważ każde jej spotkanie z nimi miało nieprzyjemny finał. Podejrzewała, że ta istota również nie różni się wiele od swoich pobratymców ale postanowiła zachować obojętną maskę krupierki, skupionej tylko na grze w black jacka.
Potasowała karty i zaczęła je rozdawać wszystkim po kolei.

Dostrzegła emocje przez chwilę malujące się na twarzy krupierki przez ułamek sekundy, głównie w oczętach, a więc i ona ją rozpoznała. Nie dziwne, wilkołaki miały bardzo wyczulony węch, niczym prawdziwe psy. Tak zwykła określać je Gianna, która również zachowała spokój i przywołała uśmiech, który ponownie rozjaśnił jej lico. Mimo ochoty rzucenia się na dziewczynę i pogruchotania jej kości, spokojnie chwyciła karty swoje karty i skupiła się na grze, nie zwracając uwagi na mężczyznę i jego dziewczęta, którymi głęboko pogardzała. Sama miała na sobie wąskie spodnie, karminową koszulę oraz idealnie skrojony żakiet. Kruczoczarne włosy rozpuściła, pozwalając im opadać na ramiona, tworząc idealną ramę dla jej twarzy o łagodnych rysach. Uniosła jedynie wzrok, kiedy mężczyzna uderzył dłonią w stół i uśmiechnęła się, wracając do własnych kart.
-Również dobieram - rzekła, odsuwając od siebie kilka żetonów.
Do dwudziestki jedynki brakowało jej zaledwie dwójki, wciąż mogła wygrać, aczkolwiek zwycięstwo miało dla niej inny wymiar tego wieczora. Jej wzrok skierował się w stronę szyi playboya, tak cudownie pulsującej. Zapiekło ją w gardle, a jednocześnie zapach krupierki wciąz drażnił jej nozdrza. Po chwili gry położyła karty na stole. Miała dwadzieścia jeden.

Rola Oleny w tej grze ograniczała się do roli zwykłej krupierki- pozornie kompletnie nie zainteresowanej grą. Jednakże kobieta cały czas obserwowała ruchy wampirzycy, jakby licząc na to, że ta zaraz przerwie grę i rzuci się na nią z furią. Intencje krwiopijcy nie pozostawały niezauważone - była ona niechętnie nastawiona do wilkołaka. Sama nie była zachwycona tym towarzystwem ale nie marzyła o walce z nieznajomą.
Olena widziała również rosnące zainteresowanie kobietą przez tajemniczego jegomościa w fioletowym krawacie. Wszystkie dziewczęta były nim zauroczone, widocznie musiał być kimś ważnym ale Olenę niezbyt interesował świat celebrytów toteż nie zawracała sobie nim głowy do czasu gdy mężczyzna nie wyciągnął do kobiety o oliwkowej skórze dłoni, proponując jej zmianę rozgrywki. Kąciki ust szatynki uniosły się nieznacznie w cynicznym uśmiechu na myśl o nieświadomości prawdziwej tożsamości kobiety.
- Gratuluję wygranej.
Powiedziała, spoglądając na wampirzycę.

Gianna wybuchnęła perlistym śmiechem, a zmarszczki w okół jej ust oraz oczu pogłębiły się. Szczęście w miłości? A po cóż jej miłość, którą uważała za słabość? Miała coś więcej niż nędzne, słabe uczucie. W swych dłoniach posiadała władzę, zaś jej umysł pozbawiony był zbędnych myśli, aby mogła skupiać się na tym, co stanowiło dlań konkretną wartość. Władza, sztuka, pieniądze. Z całą pewnością wolała mieć szczęście w kartach, niźli w miłości. Gdy robiono mu zdjęcie, a ona siedziała dość blisko, odwróciła głowę, spojrzała w kierunku krupierki, którą obdarzyła pogardliwym spojrzeniem. Gratuluje wygranej? Ha! Gianna była świadoma, iż dziewczyna najchętniej odgryzłaby jej głowę, aczkolwiek nie odezwała się do niej ani słowem. Zadzwoniła jej komórka, wyjęła ją z kieszeni spodni i spojrzała, któż to się do niej dobija. Gerhard, musiało to być więc coś ważnego, rzadko dzwonił bez powodu.
-Musisz przerywać mi więc miłą grę w black jacka? Czy to jest aż takie ważne? - warknęła poirytowana do słuchawki - Wiesz, że kiedy wychodzę chcę mieć spokój. Nie życzę sobie zaprzątania mi głowy bzdurami... - po chwili zamilkła, słuchając jego słów. Chciał rozmawiać, a nagle się rozłącza? Prychnęła głośno i zwróciła się w stronę mężczyzny, który przed momentem doń podszedł. Nie podała mu dłoni, lecz jej lico natychmiast rozjaśnił kuszący uśmiech.
-Fiorentini - odparła Gianna - Być może, mam ochotę na po.... - już miała się zgodzić, kiedy to przerwano jej po raz wtóry. Podeszła do nich młoda, rudowłosa kobieta, którą Gianna zmierzyła chłodnym spojrzeniem. Po chwili wyszedł z nią mężczyzna, a Gianna odprowadziła go wzrokiem. Cóż, tego wieczora wymknął się jej, aczkolwiek nie zamierzała odpuścić. Jego tętnica wyglądała niezwykle kusząco.
Królowa Nevady odwróciła się w stronę stołu, gdzie pozostała już tylko ona i lekko pijany mężczyzna, który nie bardzo zwracał uwagę na to, co się dzieje w okół. Gianna nachyliło się lekko w stronę krupierki i wyszeptała kilka słów, pogardliwym, kpiącym tonem.
-Urocze wdzianko, psinko.

Po skończonej grze, wszyscy jej uczestnicy zaczęli powoli opuszczać jej stolik. Olenie ulżyło, ponieważ nie chciała dłużej przebywać w tym hałaśliwym, przesyconym pornografią i wampirami miejscem. Kiedy zobaczyła, jak mężczyzna odchodzi z jakąś rudowłosą kobietą, a wampirzyca mierzy ją chłodno wzrokiem poczuła rozbawienie, lecz wyćwiczona maska obojętności nie zeszła z jej twarzy, toteż nic nie dała po sobie poznać. Kiedy przy stoliku została już tylko ona, wampirzyca i jakiś inny pijany gracz, dostrzegła, że kobieta nachyla się do niej i szepcze parę słów.
Olena uśmiechnęła się na tę uroczo złośliwą uwagę. Zawsze zadziwiało ją skąd wynika ta pogarda do jej rasy. Czyżby wampiry miały jakieś kompleksy względem wilkołaków? Najwidoczniej musiało im brakować prawdziwego ''życia'' skoro tak bardzo pogardzali tymi, którzy je jeszcze mieli.
- Niesamowite- odpowiedziała, udając strapioną minę- uważacie się za tak inteligentną rasę a nie jesteście w stanie odróżnić psa od wilka?

Gianna wyprostowała się i wybuchła perlistym śmiechem. Ach, jakaż ta młódka była zabawna! Próbowała jej dogryźć? Dobre sobie. Królowa Nevady obdarzyła ją rozbawionym spojrzeniem, niemalże czułym, jakby patrzyła na psocącego wnuka.
-Cóż za cięta riposta, Psinko - odparła Gianna, odprowadzając wzrokiem Starka oraz rudowłosą kobietę.
Wyraz jej pięknej, choć poznaczonej zmarszczkami, twarzy natychmiast się zmienił. Spojrzenie znów stało się ostre, a na fizys malowało się obrzydzenie.
-Już niedługo znikniecie z powierzchni tego miasta, Psino, nie oszczędzę nawet Ciebie, choć taka jesteś ładniutka.
Głos kobiety był chłodny, niemalże nienawistny. To przez te szumowiny, wilkołaki, miała kłopoty. Nikogo na świecie nie nienawidziła tak bardzo, jak właśnie przedstawicieli tej rasy.

Olena skomentowała jej odpowiedź śmiechem. Kiedy jednak wyraz twarzy krwiopijcy się zmienił, a głos stał się chłodny i nienawistny kobieta chwilę patrzyła się na wampirzycę jakby zastanawiając się, co teraz powiedzieć. Nie podobała jej się ta rozmowa.
- Chcesz się nas pozbyć jak jakiś chwastów? - Zapytała- Jeśli tak, to jak na wampira jesteś niesamowicie naiwna. Myślisz, że wilkołaki się was boją i dadzą się tak po prostu wykopać?
Olena spojrzała pytająco na czarnowłosą kobietę i wyprostowała się. Niesforny kosmyk włosów opadł jej na ramię. Natychmiast go poprawiła, chowając go za ucho. Nagle się wyłączyła. Nie patrzyła teraz na kobietę, miała nieobecny wzrok. Wyglądała tak, jakby przypominała sobie wydarzenie z przeszłości, coś przykrego co momentalnie ją przygnębiło.
- Wiesz, ja nawet Ci współczuję.
Powiedziała po chwili milczenia.
- Pogarda- to jedyne co jesteście w stanie zaoferować światu. Nienawidzicie wszystkiego i wszystkich którzy żyją, naprawdę ''żyją". Wy czegoś takiego nie macie. Wy po prostu egzystujecie i tyle.
Powiedziała i tym razem spojrzała na kobietę. Powróciła z powrotem myślami do kasyna.
- I tak pewnie nie rozumiesz o czym mówię, prawda?
Uśmiechnęła się, jakby usiłowała wytłumaczyć coś małemu dziecku które kompletnie nie rozumiało o czym mówi. Zaczęła po chwili sprzątać karty ze stołu, szykując się by skończyć dzisiaj pracę. Kiedy było już czysto, Olena nawet nie spojrzała na wampirzycę. Po prostu odeszła zostawiając ją samą.